Σμιλεύοντας το Αρνητικό
H THE ΤΕΛΟΣ SOCIETY σε συνεργασία με τη ΚΟΙΝΩΝΩ, Τhe Tinos Gathering, στη Χώρα της Τήνου
Ημερομηνίες: 27 – 29 Aυγούστου, 2021
Ώρες εργαστηρίου στη Τήνο: 10:00 – 13:00 Ερμηνεία κειμένων, και το απόγευμα υλοποίηση εφήμερων έργων
Επιμελητές εργαστηρίων: Σωτήριος Μπαχτσετζής, Χρυσούλα Λιώνη, και Δημήτριος Σπύρου
Εικαστικά κείμενα: Γιώργος Μαραζιώτης, Σοφία Ντώνα, Eliana Otta, Μαρία Παπαδημητρίου, Ηλίας Παπαηλιάκης, και Πάνος Σκλαβενίτης
Συμμετέχοντες: Έφηβοι και ενήλικες της Τήνου, Λέσβου και Εύβοιας.
Συνεργαζόμενοι φορείς: ΚΟΙΝΩΝΩ, The Tinos Gathering, Τήνος, Κυκλάδες | K-Gold Temporary Gallery, Λέσβος, Βόρειο Αιγαίο | Tidal Culture Lab, Χαλκίδα, Εύβοια
«Σμιλεύοντας το Αρνητικό | Carving the Negative» είναι μια διαδραστική και συνεργατική δράση της ΤΗΕ ΤΕΛΟΣ SOCIETY. Έξι εικαστικοί έχουν προσκληθεί να συμμετάσχουν σε αυτή από τους επιμελητές, Σωτήριο Μπαχτσετζή, Χρυσούλα Λιώνη και Δημήτρη Σπύρου.
Γενναιόδωρα οι παρακάτω καλλιτέχνες: Γιώργος Μαραζιώτης, Σοφία Ντώνα, Eliana Otta, Mαρία Παπαδημητρίου, Ηλίας Παπαηλιάκης, και Πάνος Σκλαβενίτης παραχωρούν και μοιράζονται προσωρινά τα πνευματικά δικαιώματα έξι πρωτότυπων περιεκτικών ‘εικαστικών’ κειμένων με σκοπό την ερμηνεία αυτών στο πλαίσιο τριήμερων εργαστηρίων αρχικά στη Τήνο, και στη συνέχεια στη Λέσβο και Εύβοια.
Οι συμμετέχοντες των εργαστηρίων των παραπάνω τοπικών κοινωνιών συλλογικά θα υλοποιήσουν εφήμερα έργα έχοντας ως έναυσμα τα κείμενα των εικαστικών. Η πειραματική αυτή άσκηση θα πραγματοποιηθεί συνολικά τρεις φορές. Τα έργα που θα προκύψουν στο πλαίσιο των εργαστηρίων θα παρουσιαστούν στο κατάλογο της δράσης, στην ιστοσελίδα της TTS και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης των συνεργατών μας όταν ολοκληρωθούν και τα τρία σκέλη του προγράμματος.
Με την οικονομική υποστήριξη και την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού
ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ
- ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΑΖΙΩΤΗΣ
A Gathering, 2021
Κάθε φορά που ταξιδεύω σε ένα νησί σκέφτομαι τον δημόσιο χώρο που ενεργοποιείται στα κεντρικά σημεία του όπως σε μια πλατεία ή γύρω από την εκκλησία, το καφενείο και το Δημαρχείο. Ή ακόμα και στα ίδια τα αίθρια των παραδοσιακών κατοικιών. Εκεί φαντάζομαι τις κοινότητες του νησιού να συναντιούνται και να συνδιαμορφώνουν την καθημερινότητά τους. Σε αυτούς τους τόπους σκέφτομαι την δημιουργία ενός γλυπτικού έργου που η παρουσία του θα κάνει το τοπίο περισσότερο “μυστηριακό” και θα αμβλύνει τη θέληση του κοινού για επικοινωνία και διάλογο. Αντικρύζοντάς το, μας έρχεται στο μυαλό η πισίνα ως μέσο διασκέδασης και ξεγνοιασιάς αλλά και ως μια (πλασματική) ταυτοποίηση κοινωνικής θέσης. Φυσικά, στο δικό μας έργο δεν υπάρχει πουθενά το υγρό στοιχείο μια και αυτό που κυριαρχεί είναι το φυσικό φως του ήλιου ή τα τεχνητά φώτα των γύρω οικοδομημάτων. Το γλυπτό πρέπει να αναπτυχθεί έτσι ώστε να προσκαλεί το κοινό να το αγγίξει και να το περιεργαστεί και μέσω αυτού, να νιώσει το αίσθημα της έκπληξης και του παιχνιδιού.
Λέξεις – φράσεις κλειδιά:
- Λευκό
- Εξωτερικός χώρος
- Ο μονόλιθος στην αρχή της ταινίας 2001: A Space Odyssey (σκην. Stanley Kubrick, 1968)
__________________________________________________________________
ΣΟΦΙΑ ΝΤΩΝΑ
DISASTER / ΑΝΑΣΤΡΟΣ
1. άναστρος, χωρίς αστέρια
2. (μεταφορικά) δυστυχής
Στην ετυμολογία της λέξης disaster (dis-aster) περιλαμβάνεται η λέξη άστρο. Για τη συμφορά μπορεί να ευθύνεται η δυσμενής θέση ενός πλανήτη, ενδεχομένως το αστέρι να αναφέρεται στην έννοια του πεπρωμένου, της τύχης, της μοίρας. Ο άναστρος, ο χωρίς αστέρια, αποτελεί έναν άλλο ορισμό της λέξης. Η συγκεκριμένη ιδέα ερευνά τις διάφορες ετυμολογικές προσεγγίσεις της λέξης DISASTER, εστιάζοντας ιδιαίτερα στην έννοια του άναστρου. Το έργο σχετιζόμενο με το νησί της Τήνου προτείνει μια περιπλάνηση προς αναζήτηση άναστρων τόπων. Εκεί όπου τα αστέρια είναι λιγότερο ορατά ή και καθόλου, εκεί όπου τα φώτα της χώρας, των οικισμών, των χωριών και των κοντινών νησιών σβήνουν τα άστρα, εκεί ξεκινάει και η ανθρώπινη επέμβαση στο τοπίο. Μέσα από μια σειρά νυχτερινών περιπλανήσεων σε διάφορα μέρη του νησιού, η καταγραφή του άναστρου ουρανού πραγματοποιείται μέσα από βίντεο και φωτογραφίες. Η αδυναμία των μέσων να αποτυπώσουν το νυχτερινό τοπίο αποτελεί και αυτό μέρος του έργου και της ποιητικής προσέγγισής του. Ποιες άναστρες / καταστροφές (DISASTERS) μαρτυρούν την απουσία ή παρουσία του ανθρώπου στο τοπίο; Ποιες σχετίζονται με την περιβαλλοντική καταστροφή και την κλιματική αλλαγή; Το ‚χειροποίητο’ νησί του Κορνήλιου Καστοριάδη θα αποτελέσει το location για αέναες περιπλανήσεις. Η συσχέτιση του άναστρου με την καταστροφή, τη συμφορά και τη δυστυχία επαναπροσδιορίζεται μέσα από τις περιπλανήσεις. Η ιδέα του καλλιτεχνικού έργου είναι ανοιχτή σε προσεγγίσεις και προτάσεις.
Λέξεις – φράσεις κλειδιά:
- Νυχτερινή περιπλάνηση
- Άναστρος
- Αδυναμία αποτύπωσης
__________________________________________________________________
ELIANA OTTA
Ένα Νησί Θησαυρών
Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχουν θαμμένοι θησαυροί στις αυλές τους. Άλλοι είναι πεπεισμένοι ότι υπάρχουν θησαυροί κάτω από το νερό ή κρυμμένοι σε δάση όπου κανείς δεν έχει πατήσει το πόδι του. Τέτοιες πεποιθήσεις έχουν κινητοποιήσει στο παρελθόν πληρώματα πλοίων ή έχουν αποτελέσει τη σπίθα για το ξέσπασμα πολέμων.
Ποιοι είναι οι σημερινοί θησαυροί; Λέγεται ότι το Covid-19 έχει κάνει πολλούς ανθρώπους να επανεκτιμήσουν τη ζωή και τις προτεραιότητές τους, ότι τους έχει παρακινήσει να αποκαταστήσουν την επαφή με το παρόν τους ή τουλάχιστον τους έχει προτρέψει να αναρωτηθούν πού θέλουν να βρίσκονται. Μας έχει κάνει να αναρωτηθούμε ποιος μας φροντίζει και ποιον ή τι θέλουμε να φροντίζουμε εμείς. Πολλοί καλλιέργησαν τη φαντασίωση να “αφήσουν τα πάντα” και να πάνε “στη φύση”. Στην Ελλάδα, αυτό συχνά μεταφράζεται στο “εγκαταλείπω τα πάντα και πηγαίνω σε ένα νησί”.
Τι λαχταρούν οι άνθρωποι της πόλης όταν φαντάζονται ένα τέτοιο σενάριο; Πώς ονειρεύονται τη ζωή σ’ ένα νησί; Οι κάτοικοι των νησιών αισθάνονται το ίδιο; Αποδίδουν αξία σε αυτό που ποθούν οι μη νησιώτες; Ποιοι είναι οι θησαυροί ενός νησιού; Όχι θαμμένοι ή κρυμμένοι, αλλά εκείνοι που μπορούμε να δούμε, να αισθανθούμε, να αγγίξουμε, να μυρίσουμε, να ακούσουμε.
Πού βρίσκουν οι νησιώτες αξία και νόημα στο νησί; Ποιοι τόποι, στοιχεία, πλάσματα γύρω τους τους επιτρέπουν να βιώσουν τη σύνδεση, το αίσθημα του ανήκειν; Ποιοι τόποι, στοιχεία, πλάσματα περιέχουν τις βαθύτερες αναμνήσεις και ιστορίες τους; Ποιοι τόποι, στοιχεία, πλάσματα ανταποδίδουν το βλέμμα τους όταν τα κοιτάζουν; Τι ενδιαφέρει τους νησιώτες στον τόπο που ζουν; Και τι τους κάνει να αισθάνονται ότι κάποιος τους νοιάζεται και τους φροντίζει; Τι θεωρούν οι κάτοικοι των νησιών ως τους θησαυρούς τους;
Λέξεις – φράσεις κλειδιά:
- Ζωγραφική
- Περπάτημα
- Συζήτηση
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Από τον εκλιπόντα καθηγητή κο Μάργαρη μια ψύχραιμη άποψη, ένα κείμενο του 2007
……………Τα πεύκα είναι οι μεγάλοι ένοχοι.
Έχουμε μια μανία με τα πεύκα. Τα φυτεύουμε παντού. Στα στρατόπεδα τα βάζουν δίπλα στις πυριτιδαποθήκες. Τα πεύκα όμως έχουν ένα… μειονέκτημα. Χρειάζονται, προκαλούν, τη φωτιά. Ανήκει στο DΝΑ τους. Στο Πήλιο που δεν έχει πεύκα, πήγαν οι δασολόγοι και φύτεψαν. Τα πεύκα αυτά έχουν καεί έως τώρα τρεις φορές. Στην Πάρνηθα τα πεύκα έκαψαν τα έλατα. Από τη ρητίνη βγαίνει το εύφλεκτο νέφτι.
Ο Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας.
Υποτίθεται ότι είχαν κάνει Εθνικό Δρυμό και μιλούσαν για τα κρι- κρι που τα έφεραν από την Κρήτη. Είχαν μαντρώσει μια περιοχή και είχαν βάλει μέσα ελάφια. Για να δουλέψει πραγματικά ένα οικοσύστημα με ζαρκάδια και ελάφια έπρεπε να υπήρχαν και λύκοι. Τα ελάφια είχαν γίνει τόσο πολλά που τρώγανε συνεχώς τους φλοιούς των ελάτων.
Δεν θα λιγοστέψει το οξυγόνο των Αθηναίων.
Άκουσα ότι θα λιγοστέψει το οξυγόνο στην Αθήνα. Το οξυγόνο, τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια, δεν έχει ελαττωθεί. Το οξυγόνο παράγεται κατά ενενήντα τοις εκατό από τους ωκεανούς. Πιστεύει κανείς ότι στη Σαχάρα δεν έχουν οξυγόνο; Στους πόλους που δεν έχουν δέντρα δεν έχουν οξυγόνο άραγε; Άκουσα επίσης να λένε και να ξαναλένε εξαφανίστηκε ο τελευταίος πνεύμονας πρασίνου. Δεν ήταν ο τελευταίος πνεύμονας πρασίνου στο Λεκανοπέδιο. Υπάρχει η άλλη πλευρά της Πάρνηθας, η Πεντέλη, ο Υμηττός που ξαναπρασίνισε.
Δεν χρειάζονται αντιπλημμυρικά έργα, ούτε αναδασώσεις.
Στο Άγιον Όρος, πριν από δέκα χρόνια, μια φωτιά είχε κατακάψει τα πάντα. Καθηγητές και οικολόγοι λέγανε ότι έπρεπε να γίνουν αναδασώσεις. Οι καλόγεροι δεν άφησαν κανέναν να μπει μέσα. Οι καλόγεροι ευτυχώς δεν έχουν γίδια. Το δάσος έγινε καλύτερο απ΄ό,τι ήταν πριν.
Στην Πάρνηθα σήμερα υπάρχει ένας υποόροφος. Είναι ο σχίνος, η κουμαριά, το πουρνάρι. Σε αυτά τα φυτά καίγεται μόνο το από πάνω μέρος. Καίγεται δηλαδή το 40%. Το 60% το αποτελούν οι ρίζες τους. Αυτά τα φυτά «ξαναπετάνε» αμέσως με τις πρώτες φωτιές. Αυτά που ακούμε περί πλημμυρών κ.λπ. είναι ανοησίες. Το έδαφος και το νερό συγκρατούνται από τον υποόροφο, γιατί οι ρίζες είναι ζωντανές. Δεν πρέπει να πατήσει κανείς μέσα στην καμένη έκταση, να κόψει κορμούς, να τους σέρνει. Στην Πεντέλη, σε εκείνες τις φοβερές αναδασώσεις, μικρών τμημάτων ευτυχώς, σκάβανε και φύτευαν ασθενικά δεντράκια και συγχρόνως καταστρέφανε γύρω στα 100 μικρά φυτά που είχαν φυτρώσει από μόνα τους.»
Λέξεις – φράσεις κλειδιά:
- Δάσος, 2. Περιβάλλον, 3. Άνθρωπος και σκουπίδια
HΛΙΑΣ ΠΑΠΑΗΛΙΑΚΗΣ
Το δέντρο της ζωής Αθήνα 29/7/2021
Το δέντρο κρατάει την μορφή του αέρα, όταν ο αέρας δεν είναι εδώ.
Μα και ο αέρας συγκρατεί τη μορφή του δέντρου , καθώς φυσάει και απομακρύνετε.
Ο χρόνος γυρίζει κυκλικά ,και απομακρύνετε ,και ξαναγυρίζει. Σε μία διάσταση. Μόνο.
Στους ανθρώπους, οι ερωτήσεις είναι περισσότερες από τις απαντήσεις. Και καθώς ο άνθρωπος ρωτάει, ακούει τη μορφή του να δίνει μορφή στις ερωτήσεις του.
Συχνά βλέπω ένα παγκάκι, ανάμεσα στο είναι και το μη είναι ,και συχνά το πλησιάζω ή έτσι νομίζω. Με πλησιάζει και αυτό και μετά φυσάει δυνατά ο αέρας και το παγκάκι απομακρύνετε. Και παίρνει τη μορφή του . Ή έτσι νομίζω.
Όσες φορές πίστεψα, είδα. Όσες φορές δεν πίστεψα, το δέντρο κράτησε τη μορφή του αέρα, αλλά ο αέρας δεν είναι εδώ.
Μια μέρα που θα φυσάει δυνατά ο αέρας και θα απομακρύνετε ,θα δω για μια στιγμή το πέρασμα του χρόνου και θα είμαι εγώ. Και το παγκάκι ,και το είναι, και το μη είναι ,και το δέντρο ,σε μια διάσταση. Μόνο.
Όσες φορές πίστεψα, πίστεψα για να δω.
Υ.Γ.
1_Με αφορμή την μελέτη του δέντρου της ζωής για μια ελληνική συναγωγή.
2_Με τον απόηχο των ποιημάτων του Γ. Σεφέρη
Λέξεις – φράσεις κλειδιά:
- Δέντρο
- Ζωή
- Συναγωγή
__________________________________________________________________
ΠΑΝΟΣ ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ
Μεγάλο Ξένο Κεφάλι, Στραμμένο Προς Την Καταστροφή
* Οι άνθρωποι μεταναστεύουν μαζικά συνήθως για να διαφύγουν από κάτι καταστροφικό, όπως τον πόλεμο ή τη φτώχεια και τη λιμοκτονία. Στους νέους τόπους της εγκατάστασής τους, κουβαλάνε μαζί τους τις μνήμες και τις παραδόσεις τους, τα ιερά τους, τα κειμήλια τους, τις γεωγραφίες τους και όταν τους επιτρέπεται, ξαναχτίζουν χωριά και πόλεις με τα ίδια ονόματα εκείνων που άφησαν πίσω, ανεγείρουν εκ νέου τους ναούς, τα σχολεία και τα μνημεία τους. Ωστόσο, η δυνατότητα να «σου ανήκει μια γεωγραφία», έστω τόσο ώστε να κατασκευάσεις ένα δικό σου μνημείο είναι ένα προνόμιο που δεν έχουν όλοι οι ξένοι.
* Ο τίτλος περιγράφει ένα εφήμερο μνημείο που προτείνω να κατασκευαστεί στο νησί. Η ομάδα που θα το υλοποιήσει, θα αποφασίσει τι είδους μνημείο θα είναι, τι σημαίνει «ξένο κεφάλι», από που είναι, ποια είναι η γεωγραφία με την οποία συνδέεται; Ανήκει σε άντρα, σε γυναίκα ή σε παιδί; Είναι ανθρώπινο, είναι ένα κεφάλι ζώου, είναι κάποιο τέρας; Και ποια είναι η «καταστροφή» που θα αντικρίζει; Κάποια καταστροφή που έχει ήδη συντελεστεί ή μια επερχόμενη; Απαντώντας αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να αποφασίσει επίσης και όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες: από τι υλικά θα κατασκευαστεί, τι μέγεθος θα έχει, σε ποιο σημείο θα τοποθετηθεί, τον χρόνο παραμονής του εκεί κοκ.
Λέξεις – φράσεις κλειδιά:
- Δικαιοσύνη
- Επιβίωση
- Φόρος τιμής
Σημείωση: Η ανταμοιβή μου για την ιδέα: Στέλνω μερικά ψηφιακά σχέδια κεφαλιών, θα ήθελα ή ομάδα υλοποίησης του μνημείου να βγει μια φωτογραφία στην οποία η καθεμία θα κρατά μπροστά από το κεφάλι της, σαν μάσκα, ένα από αυτά τα κεφάλια.
__________________________________________________________________
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ
ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΣ
Ο Σωτήριος Μπαχτσετζής είναι επιμελητής, συγγραφέας και εκπαιδευτικός με έδρα την Αθήνα, Ελλάδα. Είναι Επίκουρος Καθηγητής Ιστορίας της Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης στο Deree – Αμερικάνικο Κολέγιο της Ελλάδας (GR). Είναι επίσης Επισκέπτης Καθηγητής στο Πρόγραμμα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο της Πάτρας (GR), και στο Διεθνές Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Μουσειολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (GR). Είναι ερευνητής Fulbright (2009) στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης και έχει επιμεληθεί εκθέσεις όπως τις Homemade Exotica στο Βερολίνο (2019), Roaming Images στη 3η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης (2011), Open Plan στη 13η Art Athina (2007) και Women Only (2008). Έχει πλείστες επιστημονικές δημοσιεύσεις σε επιστημονικούς τόμους όπως τους Semiotics and Visual Communication III: Cultures of Branding (2019), Meta- and Inter-Images in Contemporary Visual Art and Culture (2013), και Inaesthetics (2012), καθώς και σε διεθνή περιοδικά θεωρίας της τέχνης όπως το E-flux και το Afterimage. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντά του περιλαμβάνουν την τέχνη της εγκατάστασης, τη θεωρία της επιμέλειας, την τέχνη της κοινωνικής εμπλοκής, τη θεωρία της εικόνας, τον μεταβιομηχανικό σχεδιασμό, τη φαινομενολογία των μέσων και τις θεωρίες μετα-ανθρωπισμού.
ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ
Ο Γιώργος Μαραζιώτης (γεν. 1984, Αθήνα, Ελλάδα) είναι εικαστικός και επιμελητής με βάση την Αμβέρσα, Βέλγιο. Ο Μαραζιώτης είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου όπως Εικαστικές Τέχνες (Γλυπτική) από τη Βασιλική Ακαδημία της Αμβέρσας (BE) ενώ επιπλέον έχει σπουδάσει Τεχνικές Εκτύπωσης (Μεταξοτυπία) στη Σχολή Εικαστικών Τεχνών της Νέας Υόρκης (NY). Χρησιμοποιώντας μέσα όπως γλυπτική, εγκαταστάσεις, εκτυπώσεις και δημοσιεύσεις, συχνά εργάζεται σε θεματικές σειρές. Η διεπιστημονική του πρακτική επικεντρώνεται σε εννοιολογικές διαδικασίες που μεταφράζουν μια οπτική γλώσσα σε μια άλλη χρησιμοποιώντας πρακτικές όπως το διάλογο, τις προφορικές ιστορίες αλλά και κοινά υλικά των πλαστικών τεχνών. Παρεμβαίνει γλυπτικά στο δημόσιο χώρο και αναπτύσσει συμμετοχικές διαδικασίες στο πλαίσιο των οποίων οι θεατές συμμετέχουν ενεργά και καλούνται να σκεφτούν σωματικά. Τα έργα του αναπτύσσουν συχνά μια αισθητηριακή αφήγηση, διερευνούν τρόπους με τους οποίους τα σώματά μας σχετίζονται με το περιβάλλον τους, και προσπαθούν να συνυπάρξουν ανάμεσα σε ισχυρές αντιθετικές έννοιες. Ο Μαραζιώτης είναι μέλος της συμμετοχικής καλλιτεχνικής ομάδας November και επίσης επιμελητής του AthenSYN. Έργα του έχουν εκτεθεί σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις διεθνώς, σε χώρους όπως στο Base-Alpha Gallery στην Αμβέρσα, στην 7η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης, στο Μουσείο Tinguely στη Βασιλεία και το Matadero στη Μαδρίτη. Έχει λάβει επιχορήγηση καλλιτεχνικής έρευνας από το Υπουργείο Πολιτισμού (2021) και την υποτροφία νέων καλλιτεχνών ARTWORKS από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (2020).
Η Σοφία Ντώνα (γεν. 1981, Αθήνα, Ελλάδα) είναι εικαστικός και αρχιτέκτονας. Έργα της έχουν εκτεθεί σε μουσεία και εκθεσιακούς χώρους όπως το Δημοτικό Ινστιτούτο Τέχνης και Πολιτισμού στην Τιχουάνα (2019), το ίδρυμα Neue Gesellschaft für Bildende Kunst (nGbK) στο Βερολίνο (2017), το Ίδρυμα Sandretto Re Rebaudengo στο Τορίνο (2016) και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα (2013). Έχει επιπλέον πραγματοποιήσει την έκθεση «Macho Sounds/Gender Noise» (2020) στο μουσείο Staatsgalerie της Στουτγκάρδης σε συνεργασία με τη Δάφνη Δραγώνα όπως επίσης και την ατομική έκθεση «Voyageurs»(2019) στον εκθεσιακό χώρο Kunstpavillon στο Ίνσμπρουκ καθώς και την επιτόπια ηχητική εγκατάσταση «Applaus» στο Σιδηροδρομικό Σταθμό του Μονάχου, στο πλαίσιο του προγράμματος «Τέχνη στον δημόσιο χώρο» της πόλης του Μονάχου. Έχει συνεπιμεληθεί το κουήρ φεμινιστικό φεστιβάλ «Αφροδίτη*» (Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2018, 2019) στην Αθήνα, όπως επίσης και τα εικαστικά εγχειρήματα «Enjoy Y(our) State of Emergency» στο ίδρυμα NGbK στο Βερολίνο (2014), και τα «New BabylonRevisited» (2014) και «On Board» (2013) στο Ινστιτούτο Γκαίτε στην Αθήνα. Ως μέλος της ομάδας Errands έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις με έργα όπως το «Epicurean Garden» στην έκθεση για την ανάδειξη της Ματέρα ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας (2019), το «Summer Ladders» στην 1η Μπιενάλε Design της Κωνσταντινούπολης (2012) και το «Transporting Utopia» στην 2η Μπιενάλε της Αθήνας (2009). Η Ντώνα έχει λάβει το βραβείο αρχιτεκτονικής της πόλης του Μονάχου, Förderpreis der Landeschauptstadt München (2018) και την υποτροφία Fulbright για Έλληνες καλλιτέχνες (2015).
Η Eliana Otta Vildoso (γεν. 1981, Λίμα, Περού) έχει πτυχίο Καλών Τεχνών και μεταπτυχιακό στις Πολιτιστικές Σπουδές από το Universidad Católica del Perú (PE). Είναι συνιδρύτρια του καλλιτεχνικού χώρου Bisagra και συντονίστρια της επιμελητικής ομάδας για τη μόνιμη έκθεση του Lugar de la Memoria, la Tolerancia y la Inclusión Social, στη Λίμα. Ως καλλιτέχνης εκπροσωπείται από την γκαλερί Galeriá 80m2 Livia Benavides, του Περού. Έχει διδάξει στη Σχολή Τέχνης του PUCP, Corriente Alterna και Escuela Nacional de Bellas Artes και είναι υποψήφια για το Phd in Practice στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης με το έργο της Lost & Shared: A laboratory for collective mourning, towards affective and transformative politics («Ένα εργαστήρι συλλογικού πένθους, προς μια συναισθηματική και μετασχηματιστική πολιτική), το οποίο την απασχολεί από το 2018. http://www.eliana-otta.com | http://www.bisagra.org
Η Μαρία Παπαδημητρίου ζει μεταξύ Βόλου και Αθήνας. Είναι εικαστικός καλλιτέχνης και καθηγήτρια Εικαστικών Τεχνών στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Σπούδασε στην École Nationale Supérieure des Beaux-Arts (ENSBA), Ζωγραφική και Καλλιτεχνική Εκπαίδευση. Αποφοίτησε το 1986 με διάκριση. Είναι γνωστή ως καλλιτέχνης για την ικανότητά της να ενεργοποιεί συνεργασίες και συλλογικές δραστηριότητες που συνδέουν άμεσα την τέχνη με την κοινωνία. Το έργο της είναι διαδραστικό, ποικιλόμορφο με κοινωνικοπολιτικές αναφορές και κύριο άξονα τον τόπο και τον άνθρωπο. Το 1998 ίδρυσε το Προσωρινό Αυτόνομο Μουσείο για Όλους «Temporary Autonomous Museum for All» (T.A.M.A.) το οποίο δραστηριοποιείται σε θέματα Πολιτισμού, Εκπαίδευσης και Περιβάλλοντος και το 2012 τη νέα του πλατφόρμα Souzy Tros στον Ελαιώνα της Αθήνας και το 2020 το Institute of Post-Epikourean Garden . Εκθέτει διεθνώς από τη δεκαετία του ’90 σε διεθνείς Μπιενάλε και σε μουσεία ανά τον κόσμο. Tο 2015 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 56η Μπιενάλε της Βενετίας με το έργο της “Agrimiká. Why Look at Animals?” Το 2017 σε συνεργασία με τον Αμερικάνο καλλιτέχνη Rick Lowe ίδρυσαν τον κοινωνικό χώρο Victoria Square Project, ένα χώρο πολιτισμού για την γειτονιά της πλατείας Βικτωρίας, ένα χώρο κατά των διακρίσεων. Το 2003 κέρδισε το βραβείο ΔΕΣΤΕ για τη σύγχρονη ελληνική τέχνη και το 2016 της απονεμήθηκε από την Κυβέρνηση της Γαλλικής Δημοκρατίας το παράσημο του «Αξιωματικού του Τάγματος του Φοίνικα για τους Ακαδημαϊκούς”. Το έργο της Παπαδημητρίου έχει παρουσιαστεί διεθνώς σε ιδιωτικούς και δημόσιους οργανισμούς και μουσεία όπως Torre Matta , Otranto , (2021) Benaki Museum, Athens (2021) Biennale Val Gardenia, Ortisei, Italy (2020), Mario Merz foundation, Torino (2019) and (2020), Cycladic Museum, Athens ( 2017), Onassis foundation New York, (2016), 56th Venice Biennial, Italy (2015), DESTE foundation, Greece (2014), Museum of Contemporary Art, Marseille, France (2012), Louisiana Museum of Modern Art, Denmark (2011), Royal Academy of Arts, London (2010-11), The Haifa Mediterranean Biennale, Israel (2010), 10th Lyon Biennial, France, Kunsthaus Graz, Austria.(2009), 7th Gwangju Biennale, Gwangju, Korea (2007). 1st Thessaloniki Biennale of Contemporary Art (2007). 1st Bienal de Arquitectura Arte Paisaje de Canarias (2006-7). Pavilion of Contemporary Art, Milan (2006), Bâtiment d’Art Contemporain, Geneva (2007). EPO Munich (2006). MM Projects Rincon, Puerto Rico (2004). Olivetti Foundation, Rome (2004). Museo Reina Sofia, Madrid (2004). Manifesta04, Frankfurt (2003), 25th Sao Paulo Biennial (2002).
O Ηλίας Παπαηλιάκης (γεν. 1970, Κρήτη, Ελλάδα) είναι εικαστικός με έδρα του την Αθήνα, Ελλάδα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1996) και στη συνέχεια παρουσίασε το έργο του σε περισσότερες από 25 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 49η Μπιενάλε της Βενετίας (2001), ενώ άλλες σημαντικές συμμετοχές του ήταν στην documenta 14 στο Fridericianum της Κάσελ, Γερμανία καθώς και στη Μπιενάλε της Αθήνας (2018). Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε αναδρομικές εκθέσεις από το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (2001), όπου εκτέθηκε η δουλειά της περιόδου 1998-2001, και από το το Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, παράρτημα Βερολίνου (2009), με έργα που ανήκουν σε γερμανικές συλλογές από την περίοδο 2005-2009. Ο Παπαηλιάκης έχει λάβει το 1ο βραβείο του Ιδρύματος Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου (1998) και έχει επιλεχθεί ως υποψήφιος για το βραβείο ΔΕΣΤΕ (2013). Έχει επίσης εργαστεί ως εντεταλμένος διδάσκων στο τμήμα Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Πατρών (GR) από το 2009 έως το 2019.
Ο Πάνος Σκλαβενίτης είναι εικαστικός καλλιτέχνης με έδρα του την Αθήνα. Έχει συμμετάσχει σε διοργανώσεις όπως οι AB4 AGORA – 4η Μπιενάλε της Αθήνας (2013), Month of Performance Art-Berlin (2014), Athens Biennale: ANTI- (2018), ACTOPOLIS | The Art of Action, Kultursymposium Weimar (2019). Το έργο του έχει επίσης παρουσιαστεί σε ατομικές εκθέσεις, όπως οι “THE MIRACLE OF THE BLACK LEG” στο Zabriskie Point-espace d’art contemporain, στη Γενεύη και “It’s me!” στη Στοά 42 στην Αθήνα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του έργου «Φωνές», υπό τον συντονισμό της Ελπίδας Ρίκου (2011), της Προσωρινής Ακαδημίας Τεχνών υπό την επιμέλεια της Ελπίδας Καραμπά (2014) και της καλλιτεχνικής κολλεκτίβας Most Mechanics Are Crooks. Πρόσφατα, ο Σκλαβενίτης ίδρυσε την καλλιτεχνική ομάδα Sinodi Papu (2021).